گر تورا مدتی
خیالی به سر بود
از باب اشتغال و کسب مال
مانند مسافرکشی و یا کارگری
نیک بنگر و عمیق اندیشه نما
که تو را در شان هست یا خیر
و آیا حرفه ای پرسودتر و البته میسر هست یا خیر
جان پدر... از بهر پول
تن به هیچ کاری مده... آن کن که از عمق جان خواهی...
نازنین فرزند من
تا توان در بدن داری
دنبال علم و دانایی باش
به دور از هرگونه خویشتن دوستی و یا استغنای از علم
تا لحظه جان سپردن
هماره عالم و طالب باش....
در این روزگاران
عوامل دوری و فاصله گرفتن اقوام زیاد است
چو از دستت برآید
جهدی کن تا گرد هم آیند آشنایان...
مادر محور و جان خانواده است
اما
همه را
گوش سپردگی به اوامر پدر باید...
درخانه یک نفر
دستور با محبت
می دهد و آنهم
پدر است...
جانان من
خلاف واقع مگو حتی در احساسات نابت
اگر کسی به شما گفت "دلم برایت تنگ شده" ولی
تو دلت تنگ نشده،
از دلتنگی چیزی مگو...
محبت لطیف نثارش کن
اما با لغات و کلمات دقیق و مبتنی بر احساسات واقعی ات
مثلا اگر ارادت زیادی نسبت به ایشان داری شما هم بگو" ممنون من هم به شما ارادت زیادی دارم" یا...
اگر کسی تعارف طعام کرد درحالیکه تو گرسنه بودی ولی بنابه دلیلی از استجابت معذور بودی
بر لسان چنین جاری مکن که "گرسنه نیستم"
بجایش سپاسگزار باش و بگو "متشکر الان نمی خورم" یا "ممنون بعدا می خورم" ....
کوتاه سخن آنکه احترام به دیگران از مناعت طبع است و راستی در همه ابعاد از سخاوت روح.
بزرگ مرد باش قمر پدر...
چو ملتفت شدی که اهل نخوتی
طالب آنست که خشم و غضب تو را نظاره گر باشد
متانت و وقار بخرج ده
آرام باش و با خونسردی
پاسخش ده...
اتفاق مبارکی است
زمانی که از سوءاستفاده های معاندین نظام
احساس انقلابی ات برافروخته
مشتت گره کرده
بغض مقدست آتش فشان
و سینه ات سخت فشرده می شود.
اما پاسخ متقن و صواب
بیان علمی و حرف حساب از روی آگاهی است
ادع الی سبیل ربک بالحکمه و الموعظه الحسنه و جادلهم بالتی هی احسن
نفس من
اگر آخر شب
حساب و کتاب جیبت رارسیدی
حساب و کتاب دلت را هم برس
گناه و ثوابهایت را بررسی کن
پرسود باشی...
می خوابی
در حالی که دستانت مانند دستان مادر من است
آنچنان مست خوابی
گویی از سفر دور و درازی آمده ای
جان من...
نازنینم
نیکوترین طریق برای ملتفت شدن از احساس مادر نسبت به خود
شکیبایی ورزیدن تا هنگامی است که خود صاحب خانواده شوی
اما تا آن مبارک ایام
به مادرت محبت بورز و او را احترام کن
چرا که
او تو را از جان خویش مایه داده و هماره از آسایش معیشت از بهر تو گذشته است
